Ήταν, μια φορά κι έναν καιρό, μια πανέμορφη λίμνη...
Μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά, όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων κι όλες οι αποχρώσεις των χρωμάτων λαμπύριζαν διαρκώς…
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη, έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.
Και οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και γυμνές,
μπήκαν στη λίμνη.
Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό.
Αλλά η οργή είναι τυφλή ή – τέλος πάντων – δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε…
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι δικό της αλλά της θλίψης…
Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.
Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται,
η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και, χωρίς καμιά βιασύνη
– ή μάλλον χωρίς συνείδηση του χρόνου που περνάει –
τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν εκεί.
Οπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει στη θλίψη είναι να μένει γυμνή.
Ετσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη:
το φόρεμα της οργής.
Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη.
Αλλά, αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα,
καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε
είναι μόνο μια μεταμφίεση
κι ότι πίσω από την όψη της οργής
κι ότι πίσω από την όψη της οργής
στην πραγματικότητα κρύβεται η θλίψη.
Χόρχε Μπουκάϊ, Ιστορίες για να σκεφτείς
(εκδόσεις Οπερα, 1997)
(εκδόσεις Οπερα, 1997)
Σχόλια